Elizabeth strout biografie
"Tell Me Everything" van Elizabeth Strout
Het is herfst in Maine en Bob Burgess, een plaatselijke advocaat, raakt verwikkeld in een moordonderzoek waarin hij een eenzame man verdedigt die beschuldigd wordt van de moord op zijn moeder. Tegelijkertijd ontwikkelt Bob een diepe vriendschap met Lucy Barton, een geprezen schrijfster die aan de kust woont met haar ex-man William. Samen maken Lucy en Bob lange wandelingen langs de kustlijn, waar ze praten over hun levens, angsten en spijt. Lucy ontmoet ook Olive Kitteridge, nu wonend in een bejaardentehuis, en ze brengen middagen door met het delen van verhalen over mensen die ze hebben gekend, wat Olive "onopgetekende levens" noemt.
Een van de sterke punten van "Tell Me Everything" is de diepgaande karakterontwikkeling. Strout is meesterlijk in het verkennen van de innerlijke levens van haar personages. Bob Burgess, die eerder verscheen in "The Burgess Boys" en "Oh William!", is een centraal personage in deze roman. Zijn karakter wordt verder uitgediept, met nadruk op zijn kindertijdtrauma's en zijn complexe relaties met familieleden en vrienden. Bob's vriendschap met Lucy Barton is bijzonder ontroerend; hun wekelijkse wandelingen en gesprekken onthullen veel over hun per
Een compliment van Elizabeth Strout, Jaap Robben kon het nauwelijks geloven
Schrijver Jaap Robben postte een blurb van de Amerikaanse schrijver Elizabeth Strout, bekend van Ik heet Lucy Barton en Olive Kitteridge, op Facebook. Strout had de Engelse vertaling van Robbens roman Zomervacht gelezen en bleek enthousiast: ‘I just adored the novel Summer Brother. Bravo, bravo is what I have to say. It kind of saved me in a way.’ Niet zomaar een blurb. Robben biechtte op dat hij gedubbelcheckt had of er niet toevallig nog een andere Elizabeth Strout bestaat, maar dit was de enige echte, een van zijn favoriete auteurs. En het waren toch al goede tijden in het buitenland voor Jaap Robben wiens roman eerder deze maand ook door Hilary Mantel werd uitverkoren als leestip voor de zomervakantie in The Guardian. Een hartverwarmende roman, aldus Mantel, die de lezer aan het denken zet én een boodschap van eenvoud en liefde uitdraagt.
In de laatste Tijdgeest van het seizoen geeft ook Trouw leestips voor de zomervakantie. We vroegen tien van onze recensenten naar de boeken die ze gaan lezen deze zomer. Hun keuze doet dit jaar zo ook een appèl op uw vertrouwen. Wiens boeken-intuïtie acht u het hoogst? Zelf stop ik nu natuurlijk Zomervacht van Jaap Robben vast in de koffer, naast
Elizabeth Strout
De Amerikaanse Elizabeth Strout (Portland, Maine ) werd beroemd dankzij haar weerbarstige personage Olive Kitteridge (die op haar beurt weer beroemd werd door de gelijknamige tv-serie). Olive is een gepensioneerde lerares in het idyllische kuststadje Crosby, waar ze zo’n beetje iedereen kent. Strout beschrijft hun levens – ‘kleine’ levens waarin grote onderwerpen als incest, armoede en onvervulde verlangens een rol spelen. Ook in andere boeken van Strout, zoals het prachtige, met vederlichte toon geschreven Ik heet Lucy Barton, komen deze thema’s terug.
Al heel jong wist Strout dat ze schrijver wilde worden, maar ze debuteerde, na het incasseren van talloze afwijzingen door uitgevers, pas op haar 42ste met de roman Amy en Isabelle.
Vaak gaan haar romans over thema’s als trouw en ontrouw, elkaar kennen en niet kennen, perikelen tussen moeders en dochters, spijt, schuld en schaamte. In precieze taal weet ze grote en gelaagde werelden op te roepen, waarbij veel ongezegd blijft. De boeken van Strout vormen een eigen universum; dezelfde personages maken in verschillende boeken hun opwachting. Daardoor kom je als lezer steeds oude bekenden tegen en voel je je zelf een bevoorrechte bewoner van Strouts zeer eigen wereld.
Foto © Leonardo Cendamo
Ik las onlangs My name is Lucy Barton en Anything is Possible van Strout. Twee boeken die je los van elkaar kunt lezen, maar die elkaar ook aanvullen en verdiepen. Ik vond ze erg goed en heb me voorgenomen om al haar boeken te lezen.
Strout wilde schrijfster worden omdat ze op die manier kon ervaren hoe het was om een ander te zijn. Het idee dat ze alleen haar eigen hoofd kon ‘bewonen’ vond ze als kind al verschrikkelijk. En dat is nu precies hoe het voelt als je haar boeken leest; je bent Lucy Barton en in Anything is Possible zweef je tussen de verschillende bewoners van het dorp waar Lucy opgroeide en leer je haar tussen de regels door nog beter kennen.
Dat Strout heel soms en vrij plotseling enorm spannende wendingen aan haar verhalen geeft, is verrassend. Ze zou een goede thrillerschrijfster zijn! Lucy heeft bijvoorbeeld een grote angst voor slangen. Die angst wordt zo raak beschreven dat de rillingen over mijn lijf liepen tijdens het lezen. Nu ben ik niet echt een liefhebber van slangentoch is het knap.
Ik heb eerder van één auteur alles willen lezen, de Amerikaanse schrijfster Anne Tyler. Tylers werk doet mij erg denken aan dat van Strout. Ik begon als tiener met The Accidental Tourist, een boek dat ik vond in de boekenkast van mijn vader, en ben
Elizabeth Strout wordt 65&#;
Terwijl ik in de zomer van Barbara Trapido aan het lezen was, las mijn vrouw Elizabeth Strout. Als we in gesprekken onze lectuur vergeleken, kwamen we tot de constatatie dat beide werken vele overeenkomsten vertoonden. Aangezien ik erg tevreden was over Barbara Trapido, besloot ik daarom daarna ook Elizabeth Strout aan te pakken. Man, was dat een vergissing!
Terwijl Barbara Trapido een zeer ingenieuze constructie gebruikte, die op het einde alle puzzelstukken netjes in elkaar deed passen, is Elizabeth Strout een rechttoe-rechtaan vertelster (*). Maar dan niet in de betekenis van b.v. onze Vlaamse traditie van Gerard Walschap, Walter Van den Broeck en zelfs Tom Lanoye. Nee, Strout gaat op de typisch Amerikaanse manier te werk. Dat wil zeggen: ze begint met &#;en toen ging ik naar daar en daar deed ik dat&#;, meestal nog gevolgd door &#;en daarmee bedoel ik dan&#;&#;
En zo gaat dat maar door, bladzijden aan een stuk (gelukkig was &#;My name is Lucy Barton&#;, want dàt was het boek dat we hebben gelezen, slechts een korte roman, eerder zelfs een wat lang uitgevallen novelle), want iemand is vergeten de kraan dicht te draaien. Ze vertelt zelf in het boek dat ze dat zo geleerd heeft op die vreselijke cursussen creative writing waaraan ik zo