Rapper hef doodgeschoten

Een paar keer in mijn leven ben ik gepolst om een biografie te schrijven, en altijd moest die gaan over een rapper. Managers of labelmedewerkers belden vrijblijvend op. Zou de heftige jeugd van deze hiphopsensatie niet perfect zijn voor een boek?

In eerste instantie voelde ik me als verstokt rapliefhebber gevleid bij die verzoeken, tot me duidelijk werd hoeveel andere schrijvers al vóór mij waren benaderd. En ik wist steeds: ik ben hiervoor niet de geschikte persoon. Eens belde de manager op van een rapper die net ongunstig in het nieuws was gekomen – iets met een auto, met vrouwen, en met het woord ‘kech’. Of ik snel een persbericht van vijftigduizend woorden wilde schrijven, en dat binnen een maand als boek kon uitbrengen. Mijn wedervraag: zou ik het verzoek van die manager dan ook in het verhaal mogen verwerken, zou ik mogen reflecteren op hoe de artiest zijn imago wilde opvijzelen? Daarmee was het contact verbroken.

Een andere keer kwam het wel tot een koffieafspraak met een populaire rapper en zijn labelbaas. Ik was nieuwsgierig, ik dacht: hiphop in Nederland is zo invloedrijk, er wordt te weinig inhoudelijk over geschreven. Ja, af en toe verschijnen er overzichtswerken, een enkele rapper heeft zelf een boek uitgebracht waarin songteksten worden geanal