Pat nixon
Frans Verhagen, Amerika kenner
Historische waardering: plaats 32
Eens een boef, altijd een boef
In had Nixon geen klagen. In de campagne profiteerde hij van de totale zelfdestructie van de Democratische Partij. De populairste Democraat, Robert Kennedy, werd in juni vermoord, en de conventie die Hubert Humphrey tot kandidaat nomineerde, liep uit op een schelpartij binnen de muren en een kloppartij buiten. Bovendien had George Wallace, de racistische gouverneur van Alabama, een gelijksoortige analyse als Nixon gemaakt en besloten als rechtse houwdegen het strijdperk te betreden. Wallace zoog genoeg stemmen weg van Humphrey om hem in een uitzonderlijke spannende verkiezing net die paar staten te kosten die de overwinning hadden kunnen brengen. Nu was het Nixon die met een kleine meerderheid de verkiezingen wist te winnen.
In de campagne had Nixon het land een worst voorgehouden van een geheim vredesplan voor Vietnam, maar in de praktijk bleek hij niets voorradig te hebben. Met zijn veiligheidsadviseur, Henry Kissinger, een uitzonderlijk ambitieuze, intelligente en ijdele professor aan Harvard, luidde Nixon een bloeiperiode in van diplomatie gebaseerd op keiharde realpolitiek &#; bloei althans in de ogen van het veel versmade establishment dat zowel binnen als buiten A
De nieuwe man in het Witte Huis
‘Tricky Dick’ en zijn problemen
Hans Hermans
Richard Nixon heeft het gehááld. Met de hakken over de sloot weliswaar; maar hij hééft het gehaald: het Witte Huis, dat hij op 20 januari als 36ste PresidentGa naar voetnoot1 van de Verenigde Staten zal betrekken.
Geestdrift voor zijn verkiezing heeft hij in zijn campagne met kunnen opwekken. Hij heeft zelf in een van zijn redevoeringen toegegeven, dat hij het charisma, het ‘persoonlijk magnetisme’, dat sommige staatslieden in benijdenswaardige mate bezitten, volkomen mist. ‘Ik ben nu eenmaal geen showman, geen televisie-persoonlijkheid’, erkende hij. ‘Ik ben alleen maar een harde werker, die zich inspant om bruikbare oplossingen te vinden voor de problemen van zijn land en in alle ernst probeert geen fouten te maken’. En zo de leider, zo de volgelingen: weinig geestdrift maar veel ijver. Zijn verkiezing is niet meer dan een ‘voldoende voor vlijt’. Zijn staatsmanschap zal nog moeten blijken.
In de loopbaan van vele staatslieden zit ergens een knik. De knik tussen het elan van de man die het ambt zoekt, en de omzichtigheid van de man die het ambt heeft verworven en de verantwoordelijkheid er
Richard Nixon saboteerde in moedwillig de Parijse vredesbesprekingen
Was Richard Nixon de Donald Trump van de jaren zeventig? Menig politiek commentator in de Verenigde Staten durft de vergelijking aan. Net als Trump had Nixon een broertje dood aan de pers. (“The press is the enemy,” leerde Nixon zijn medewerkers: “Write that on the blackboard times and never forget it.”). Net als Trump beriep Nixon zich voor zijn mandaat op de “zwijgende meerderheid”. (Hij verzon het begrip toen het land verscheurd werd door de protesten over de Vietnamoorlog, en de rellen na de moord op Martin Luther King en Robert Kennedy. De zwijgende meerderheid wilde &#;law and order&#;, en daar ging hij voor zorgen). Zijn oneliners over bepaalde minderheden komen aardig overeen met de tweets van Donald Trump, al heeft Nixon zijn 48 karakters over Afro-Amerikanen nooit in het openbaar uitgesproken. “Most of them basically are just out of the trees”, aldus Nixon.
Net als de verkiezing van Trump is ook die van Nixon door een politiek schandaal omgeven dat zijn weerga niet kent. In verschillende biografieën van Nixon is al eerder de suggestie gewekt dat hij in de vredesonderhandelingen tussen Zuid- en Noord-Vietnam willens en wetens heeft gesaboteerd, opdat zijn democratische tegenstander Hubert
Richard Milhous Nixon was de gevaarlijkste president uit de Amerikaanse geschiedenis. Hij zocht de grenzen van de uitvoerende macht op en doorbrak ze gewetenloos. Vooral tijdens de Watergate-affaire ging hij tot het uiterste om te voorkomen dat de bandopnames die hij in het Witte Huis had laten maken openbaar zouden worden. Hij verloor uiteindelijk van het Hooggerechtshof, moest de banden afgeven en trad af voordat het tot een afzettingsprocedure kon komen. De Verenigde Staten bleef daarmee een constitutionele ramp bespaard.
Die uren bandopnamen vormen nu een spectaculair historisch document, dat inzicht geeft in het functioneren van het Amerikaanse presidentschap en in het duistere en paranoïde brein van Nixon. Historici Douglas Brinkley, de populaire presidentieel historicus, en Luke A. Nichter, die eerder de dagboeken van Reagan bezorgde, hebben een titanenkarwei geklaard door de uur te beluisteren die inmiddels zijn vrijgegeven. In een baksteen van ruim pagina’s – een fractie van de pagina’s die alle opnames zouden beslaan – presenteren ze een selectie die toegankelijk is gemaakt door begeleidende teksten en een register.
De uitgave begint op 16 februari om vier voor acht in de morgen, wanneer assistent Alexander Butter
De twee gezichten van Richard Nixon. 'Richard Nixon. The Life' van John A. Farrell
Vorige week was het precies 43 jaar geleden dat Richard Nixon voor het laatste het Witte Huis verliet als eerste en vooralsnog enige President van de Verenigde Staten die voortijdig moest aftreden. Inmiddels kan een flinke boekenkast gevuld worden met boeken over Richard Nixon. John A. Farrell doet met Richard Nixon. The Life ook een duit in het zakje. Maar goed ook, want deze nieuwe biografie is een evenwichtige en waardevolle bijdrage aan de duiding van het enigma dat Nixon nog altijd is.
De 37e President van de Verenigde Staten is een man van twee gezichten. Richard Milhous Nixon () was de man die grote internationale successen vierde door de deur naar China te openen en verstrekkende afspraken over ontwapening met Rusland te maken, maar ook zich niet onbetuigd liet in de binnenlandse politiek onder andere op het gebied van milieu en burgerrechten. Maar het was ook de man van Watergate waarbij de befaamde Nixon Tapes niet alleen duidelijk maakten dat hij indirect verantwoordelijk was voor de inbraak in het hoofdkwartier van de Democratische Partij maar ook de opdracht gaf om de inmenging van het Witte Huis te verdonkeremanen. Opnames die tegelijkertijd ook een inkij