Michel piccoli
Speels
In waren we op een literaire zoektocht in Parijs.
We verbleven in de Rue de Verneuil in Hotel Verneuil. Daar hadden in Simon Vinkenoog, Hans Andreus en Hugo Claus enige tijd gewoond. Marijke en ik wilden daar ook wel een tijd zitten.
Terwijl onze vrienden Kees en Vic op boekenjacht gingen, bezochten Marijke en ik de stad.
We hoorden dat de zangeres Juliette Gréco ook in de Rue de Verneuil woonde, ik belde aan, er werd niet opengedaan en ging toen maar op zoek naar lp’s van haar.
Opeens deden we een vondst.
Ik was in die tijd idolaat van Jean Paul Sartre en ontdekte een lied dat hij voor Juliette Gréco had geschreven: La rue des Blancs Manteaux.
Die Rue des Blancs Manteaux kunt u nog steeds bezoeken. Het is in de Marais, in het vierde arrondissement. De kerk van de Horigen van Maria staat er nog steeds, en de witte mantels werden gedragen door de bedelmonniken. Op het plein voor de kerk werden executies uitgevoerd. Sartre schreef dit lied (met muziek van Joseph Kosma) aanvankelijk voor zijn stuk Huis clos. Daar zou het worden gezongen door Les Frères Jaques, maar uiteindelijk gaf Sartre het liedje aan Gréco.
De vertaling van de tekst van Sartre is: In de Rue des Blancs Manteaux/ hebben ze de stellages weer opgericht/ en het zaagsel in de emmer gedaan./ Het In de kelders van Saint-Germain-des-Prés gebeurde het, kort na de Tweede Wereldoorlog. De jarige Juliette Gréco, dankzij haar verschijning al ver buiten Parijs bekend, zong gedichten. ‘Gréco heeft miljoenen in haar keel’, schreef Sartre meteen, ‘miljoenen gedichten die nog niet geschreven zijn, waarvan er slechts een paar geschreven worden.’ Ze werd ‘la diseuse’: de vertolkster, reciteur. Ze wist zich op te trekken aan de filosofen, schrijvers en dichters die haar interesseerden, en wederzijds – Merleau-Ponty, Vian, Beauvoir, Sartre, Cocteau en Camus. Ze werd zelf een middelpunt van de belangstelling, met haar donkere stem, zorgvuldige dictie en expressieve handen, uitgelicht door de altijd zwarte kleding. Op haar beurt gaf ze later jongere schrijvers en zangers een podium: Sagan, Gainsbourg, Brel, Aznavour, Brassens en Prévert, onder anderen. Na het jaar volgde een nieuwe generatie: Biolay, Miossec en Olivia Ruiz. Haar biografie vertelt zich zoals ze sprak, in interviews, documentaires, in haar autobiografie: in bescheiden zinnen, wijsheden, zorgvuldig gekozen anekdotes. Niet zeuren, ondanks obstakels. ‘Ik begreep dat mijn moeder nooit van me zou houden. Dus ik moest ophouden haar liefde te zoeken.’ ‘Ik ben niet geïnteresseer De nu jarige Galliano studeerde in Nice en won als tiener bijna elke accordeonwedstrijd waaraan hij deelnam. Na zijn verhuizing naar Parijs, ging het razendsnel met de Fransman. Hij werd gevraagd door Franse grootheden zoals Charles Aznavour, Juliette Gréco en Georges Moustaki. In ontmoette hij zijn grote voorbeeld, Astor Piazzolla. De twee bleven vrienden tot aan de dood van de Argentijnse grootmeester in Vanaf deelde Galliano het podium met jazzsterren zoals Chet Baker, Joe Zawinul, Michel Petrucciani en Toots Thielemans. Met zijn eigen groep brengt hij al jaren verrassende projecten uit. Sinds hij in de zogenaamde 'New Musette' stijl ontwikkelde, is de accordeonist een lichtend voorbeeld voor een hele generatie nieuwe spelers. Zijn meest recente project is de cd Love Day die hij opnam met pianist Gonzalo Rubalcaba, bassist Charlie Haden en Mino Cinelu op drums. Jacques Canetti, zijn producer bij Philips en broer van Nobelprijswinnaar Elias, noemde Brel de ‘recordhouder onverkoopbare platen’. Bruno Coquatrix, directeur van Olympia, zag na het eerste optreden in zijn concertzaal in hem ‘geen paard om in de toekomst nog op te wedden’. Een recensent schreef over zijn debuut: ‘Er gaan nog treinen terug naar Brussel.’ Jacques Brel had de wind niet mee toen hij in zijn baantje bij de kartonfabriek van zijn vader opgaf, zijn vrouw Miche Michielsen en dochters Chantal en France in Brussel achterliet, om het in Parijs te gaan maken als vertolker van de chansons die hij in enkele jaren bijelkaar had gecomponeerd. Op zijn visitekaartje stond Fantaisiste, vrij te vertalen als bohemien, cabaretier, fantast . Ondanks het latinosnorretje dat Brel liet groeien zag Canetti vooral een slungel in hem. Een lompe, lelijke en onbeholpen jongen, nogal timide als Juliette Gréco aangeeft Ça va ‘Le diable’ te willen vertolken. Het was het eerste succesje van Brel. Wellicht kon hij het als liedjesschrijver maken, voor de goedlachse Charles Trenet bijvoorbeeld, maar als uitvoerend artiest zag Canetti geen toekomst voor hem weggelegd. Toch liet Canetti hem niet vallen, o NOS Nieuws• Petra Steenhoff redacteur Online Petra Steenhoff redacteur Online De Franse zangeres en actrice Juliette Gréco is op jarige leeftijd overleden, laat haar familie aan persbureau AFP weten. Gréco stond bijna 70 jaar op het podium. Uiterlijk veranderde ze nauwelijks, met haar zwarte kleding, zwarte steile haar met pony en zwart oogpotlood. Door de jaren bouwde ze een glansrijke carrière op met chansons als Les feuilles mortes, Sous le ciel de Paris, Je suis comme je suis, Deshabillez-moi en Romance. Daarnaast speelde in films naast sterren als Ava Gardner en Orson Welles en zorgde ze ervoor dat de carrières van zangers als Serge Gainsbourg en Jacques Brel een zetje kregen door hun chansons te gebruiken in haar repertoire. Bekijk hier enkele hoogtepunten uit het leven van Gréco, waaronder het nummer Sous le ciel de Paris: Franse zangeres Juliette Gréco (93) overleden Ze beleefde het hoogtepunt van haar roem in de jaren Ze werd ook wel de 'muze van het existentialisme' genoemd. Het was een verwijzing naar haar vriendschappen met bekende schrijvers en artiesten uit die periode, die haar opnamen in de intellectuele en artistieke kringen in
Juliette Gréco, 7 februari - 23 september
Richard Galliano
Astor Piazzolla
New Musette
De hele Jacques Brel volgens René Seghers
'Muze van het existentialisme' Juliette Gréco (93) overleden