Alan bennett biografie
Het geschenk van creatieve veelzijdigheid vind je in Alan Bennett een van de meest vruchtbare vertegenwoordigers. Want het werk van deze Engelse auteur beweegt zich op een roerige manier tussen theater, bioscoop, televisieseries, radio, theater en natuurlijk ook literatuur.
Met die solvabiliteit waarmee alleen makers die grenzen aan creatief genie weten hoe ze moeten bewegen en die zich laten meeslepen door zorgen zonder angst voor verandering van record, bereikte Bennett zijn literaire impact door middel van essays, biografieën en romans. Op zoek naar een goede vergelijking, iemand als David Trueba Met zijn gevarieerde creatieve palet rond de bioscoop, het essay of de roman kon hij met het verstrijken van de tijd een soortgelijk creatief traject uitstippelen.
In dit artikel concentreren we ons op dat deel van Bennetts fictie, op zijn meest opmerkelijke romans die precies zijn meest recente werk worden, misschien met de bedoeling dat zijn plots dat residu krijgen van wat hij heeft geleefd, van ervaring, van toegevoegde waarde. schrijver met een onvergelijkbare culturele en vitale bagage.
Hoewel het waar is dat dit deel van de nieuwe fictie niet is waar de auteur zich overgeeft aan verdere ontwikkelingen, bereikt zijn fetisj korte romanformaat altijd het gewenste effect
Biograaf: paspoort naar de eeuwigheid
In het nieuwste toneelstuk van Alan Bennett komen alle voetangels en klemmen aan bod waarmee een biograaf te maken heeft. Waarom zou je trouwens op het leven van een ander willen meeliften?
In ’The Habit of Art’, het nieuwste toneelstuk van Alan Bennett, repeteert een groep acteurs een stuk over de dichter W.H. Auden, de componist Benjamin Britten en hun beider biograaf, Humphrey Carpenter.De repetitie verloopt rommelig. De regisseur heeft elders een akkevietje, en twee toneelspelers ontbreken eveneens. De acteur die Carpenter speelt, kent zijn tekst niet. Dat is extra lastig, omdat hij het stuk met een biografen-credo opent: „Ik wil horen over de gebreken van grote mannen, hun angsten en mislukkingen. Ik heb genoeg van hun visies, de manier waarop ze de wereld hebben veranderd. We staan op hun schouders om ons eigen leven te overzien. Laten we het daarom over hun ijdelheid hebben” Dat is een schitterend begin, dat doet denken aan het uitgangspunt van Plutarchus, een van de oudst bekende biografen, die over de levens van illustere Grieksn en Romeinen schreef. Waarom heeft de acteur dan zo’n moeite met deze tekst?Al gauw wordt duidelijk wat er is gebeurd. De regisseur heeft de zinnen als overbodige ballast uit het script geschrapt. De ac
€ 4,95
€ 4,50
€ 4,50
€ 3,95
€ 4,50
€ 4,50
[Biografie Bulletin, voorjaar 2010]
Woord vooraf
In The Habit of Art, het nieuwste toneelstuk van Alan Bennett dat eind 2009 in première ging, repeteert een groep acteurs een stuk over de dichter W.H. Auden, de componist Benjamin Britten en hun beider biograaf, Humphrey Carpenter. De repetitie verloopt verre van vlekkeloos. De regisseur heeft tot ergernis van de bij de repetitie aanwezige auteur van het stuk een aantal passages geschrapt. Twee toneelspelers zijn niet komen opdagen en er bestaat verwarring over de aanwijzingen in de tekst. Vooral de acteur die de biograaf speelt, heeft het moeilijk. Hij vindt dat hij een veel te kleine rol heeft. Hij klaagt dat hij niet veel meer is dan een ‘ding’, en verzint van alles om zijn personage meer cachet te geven. In de tweede act komt hij op in vrouwenkleren en met een tuba om zijn hals. Daarmee wil hij Carpenters veelzijdigheid tot uitdrukking brengen. Als dat niet helpt probeert hij zichzelf, zijn collega's en de auteur ervan te overtuigen dat hij op het toneel moet blijven, ook als hij geen tekst heeft: ‘Ik spreek niet. Mijn aanwezigheid spreekt. Dat helpt, denk ik. Dat helpt jullie toch?’ The Habit of Art kan als een literaire catalogus van biografie-problemen worden gezien, of als een beknop
The Lady in the Van (2015)
Een grotendeels waargebeurd verhaal, is er aan het bein van de film te lezen. Dat betekent dat de makers zich waarschijnlijk een enorme vrijheid hebben gegeven om dit uitzonderlijke verhaal naar het grote scherm te vertalen. In dit geval maakt dat niets uit. Ze zullen de wereldgeschiedenis met die vrijheden geen geweld aangedaan hebben.
De film leunt voor het grootste del opp de fenomenale vertolking van Maggie Smith als de excentrieke Miss Mary Shepherd, the lady in the van. Van het begin af aan is duidelijk dat zij een groot geheim met zich meedraagt, welke stukje bij beetje prijs gegeven wordt. Hiermee weet regisseur Nicholas Hytner een spanning op te bouwen die de film alleen maar ten goede komt.
Het idee om de persoon van Alan Bennet in twee figuren te splitsen( De schrijver en de mens) pakt uit als een goede vondst. Hierdoor wordt de innerlijke strijd inzake en de twijfels die hij heeft ten opzichte van zijn relatie met de oude Miss Shepherd een stuk duidelijker.
Alleen jammer van dat potsierlijke ein op het kerkhof.