De Canadese voetbalster Rebecca Quinn heeft op Instagram bekendgemaakt transgender te zijn. De middenvelder wil met haar boodschap de LHBTI-gemeenschap helpen.
''Ik heb voor mensen nooit verborgen dat ik transgender ben. Ik vroeg me zelf steeds af wanneer ik in het openbaar naar buiten zou treden. Vandaag is die dag. Ik wil zichtbaar zijn voor de 'queergemeenschap', die het niet gewend is één van haar leden te zien op een voetbalveld. Ik weet dat dit jaren geleden mijn leven heeft gered'', schrijft ze op Instagram.
Quinn begrijpt dat het moeilijk kan zijn om uit de kast te komen. ''Ik weet dat het iets is wat ik de rest van mijn leven telkens opnieuw zal moeten doen'', schrijft de voetbalster, die een beroep doet op de personen die wel blij zijn met hun eigen geslacht. ''Ik wil vragen om betere bondgenoten van ons te zijn. Het is een proces en ik weet dat het niet meteen perfect zal zijn, maar ik wil je er graag toe aanmoedigen.''
Lees meer:
Sari van Veenendaal Lengte, Gewicht, Lichaamsparameters, Leeftijd
Sari van Veenendaal (Nieuwegein, 3 april 1990) is een Nederlands voetbalster die dienstdoet als doelvrouw. Ze verruilde Arsenal in 2019 voor Atlético Madrid. Vanaf het seizoen 2020-2021 verruilt ze Atletico Madrid voor PSV. Van Veenendaal debuteerde in 2011 in het Nederlands vrouwenvoetbalelftal.
Van Veenendaal maakte in 2008 de overstap van SV Saestum naar FC Utrecht om in de Eredivisie te gaan voetballen. Ze was daar gedurende twee jaar reservedoelvrouw achter Angela Christ.
In de zomer van 2010 stapte ze over naar FC Twente om te concurreren met Tiffany Loeven. Doordat Loeven vroeg in het seizoen geblesseerd raakte kreeg Van Veenendaal een kans onder de lat bij de Tukkers. Ze deed dat naar tevredenheid van haar coach, aangezien ze eerste doelvrouw bleef ook toen Loeven weer fit was. Dat seizoen won ze met FC Twente de landstitel. Ook in haar tweede seizoen was Van Veenendaal eerste keus in het Twentse doel. In de wedstrijd direct na de winterstop kreeg ze een rode kaart na het neerhalen van een doorgebroken speler. Met FC Twente eindigde ze op de tweede plaats. Na de winst van het landskampioenschap en de beker in het seizoen 2014/15 nam ze afscheid van FC Twente.
Inloggen en Voeg foto toe
Lichaam
Foto's van Sylvie Meis
10k reacties
21.773k views
Laatste berichtVandaag, 03:04
Foto's van Nikkie Plessen
3k reacties
8.705k views
Laatste berichtGisteren, 20:42
Foto's van Prinses Ariane
4 reacties
3k views
Laatste berichtGisteren, 20:37
Foto's van Miljuschka Witzenhausen
4k reacties
7.181k views
Laatste berichtGisteren, 20:14
Foto's van Rowan Moore
392 reacties
488k views
Laatste berichtGisteren, 19:32
Foto's van Chantal Janzen
4k reacties
13.520k views
Laatste berichtGisteren, 18:08
Foto's van Elize [Elise van der Horst]
4k reacties
7.282k views
Laatste berichtGisteren, 16:14
Foto's van Welmoed Sijtsma
1k reacties
Laat niet alles alleen maar weer leuk en aardig zijn
Ex-international Daphne Koster speelde 139 interlands in het Nederlands vrouwenvoetbalelftal. Dat zijn er voorlopig acht meer dan onze mannelijke recordinternational Wesley Sneijder – en dan miste ze nog een interland of 35 door een conflict met Vera Pauw, bondscoach in het vorige decennium.
Hier ga ik al in de fout, zij het nu eens op een aardige manier voor het vrouwenvoetbal. Ik vergelijk, en als je één ding niet mag en kunt, is dat het: vrouwen- met mannenvoetbal vergelijken. We moeten het als een andere sport zien, hoe moeilijk dat ook is – moeilijker toch dan bij tennis, hockey of wielrennen, vooral waarschijnlijk door de alomtegenwoordigheid van mannenvoetbal, het diep ingesletene van de sport en zijn maatstaven.
Als je één ding niet mag en kunt, is dat het: vrouwen- met mannenvoetbal vergelijken
Niet vergelijken dus, de komende weken. Maar daar zou ik het niet bij willen laten. Niet al te zeer jubelen over de volle tribunes bij de wedstrijden van Oranje. Het zegt niet veel over de sport, het zijn ook gezinsuitjes. Niet blijven zeggen dat dit dan toch maar onze snelst groeiende sport is. Dat is relatief. Iets kleins kan nu eenmaal sneller groeien, en zoveel rek zit er nu niet meer in: de meeste meisjes vinden vo
In de rij voor het interview met de voetbalvrouw
Het proces richting victorie fascineert mij het meest in de sport. Hoe de sporter van niets iets wordt, van anonymus beroemdheid. Het zweet. De frustratie. Vallen. Opstaan. Tranen. Euforie.
Toenmalig chef van de sportredactie Marije Randewijk viel bijna van haar stoel toen ik me vrijwillig meldde voor het EK van 2009 in Finland, het debuut van de vrouwen op een voetbaltoernooi. Ze lachten me uit, collega’s. Die vrouwen verloren nog van een B-jeugdelftal van jongens. Stelde niets voor. Niets. Amateurs waren het. Het kon me niet verdommen. Het proces boeide. Hoe ging dat, snel beter willen worden door onbegrensd fanatisme, door een droom na te jagen? Voetbal is zo'n grote sport in Nederland, met geweldige faciliteiten overal. Wat de mannen konden, de wereldtop bereiken, moest met al dat potentieel toch ook lukken bij vrouwen. Al waren zij dan veredelde amateurs, vrijwel onbetaald. Met forse inspanning moesten ze snel progressie kunnen maken. Dat wilde ik zien.
Dat proces had ik al eens van dichtbij gevolgd en het was onvoorstelbaar mooi. Als broekie bij mijn vorige werkgever, het ANP, gaf de chef me de keuze tussen te volgen sporten: wielrennen, tennis of volleybal? Volleybal dus. Hij was verbaasd. Geen Tour, geen Wimbledon? No