Thomas more mechelen
More's lot nam een wending in Zijn respect voor het koningschap was zo groot geweest, dat hij Hendrik viii zo lang mogelijk ontzien had in diens steeds sterker wordend streven de Engelse Kerk naar zijn hand te zetten. Ook de regeling van de troonsopvolging van de zoon van Anna Boleyn, met wie de koning in na een onwettigverklaring van het eerste huwelijk door Thomas Cranmar, de aartsbisschop van Canterbury, in de echt verbonden was, zou More hebben willen respecteren. Maar doordat koning en parlement aanstuurden op steeds verdergaande, antipauselijke wetgeving, zulks op instigatie van Thomas Cromwell, zag More zich gedwongen zijn ambt neer te leggen. Het betekende voor hem verlies van het grootste deel van zijn vermogen en in het volgende anderhalf jaar een leven in afzondering. Toen men in van hem de eed eiste op de Act of Supremacy, waardoor de koning hoofd van een Engelse staatskerk werd, weigerde Sir Thomas, samen met onder meer de bisschop van Rochester, de humanist en theoloog John Fisher. Het gevolg was vijftien maanden gevangenschap in de Tower, een proces dat grotendeels gevoerd werd op grond van valse aanklachten, en uiteindelijk de terdoodveroordeling, waarvan zelfs een schitterende zelfverdediging hem niet kon redden. De beschuldiging was hoogverraad. Een collectie
Thomas More
waarschijnlijk in John. In overleed Jane echter, waarschijnlijk tijdens een bevalling. Een maand later trouwde More met zijn tweede vrouw, Alice.
Tussen juli en januari verhuisde hij naar Chelsea, wat toen nog een rustig dorpje op de noordoever van de Theems was. Hij liet daar een villa bouwen met een grote tuin. Tussen en groeide Mores familie aanzienlijk. In het huis in Chelsea woonden hijzelf en zijn vrouw en zijn vier kinderen uit zijn eerste huwelijk. Verder had More Margaret Gigs geadopteerd en woonde Anne Cresacre bij hem in. Na hun huwelijk trokken de echtgenoten van zijn kinderen ook bij hem in. Margaret trouwde met William Roper (die Mores eerste biografie schreef). Elizabeth trouwde met William Dauncey, Cicely met Giles Heron, Margaret Gigs met John Clement (die eerder lesgaf aan Mores kinderen) en als laatste trouwde John met Anne Cresacre, die dus al in het huis woonde. Aan het begin van de jaren ’30 van de 16e eeuw kwamen daar nog elf kleinkinderen bij.
Al met al waren het niet de ideale omstandigheden om te studeren. More liet dan ook op het landgoed, een eindje van het grote huis vandaan, een nieuw gebouw bouwen. Hij noemde dat ‘the New Building’. In ‘the New Building’ bevonden zich een kapel, een bibliotheek en een lange galerij. Dit gebouw was
Thomas More - Peter Ackroyd
Peter Ackroyd beschrijft op onnavolgbare wijze het leven en werk van Thomas More (), de patroonheilige van politici en een van de markantste figuren uit de westerse geschiedenis. Deze biografie van More is bovendien een verbluffende evocatie van de woelige zestiende eeuw, die ook voor ons alles heeft veranderd.
More was een complex, veelzijdig en moedig man die in zijn tijd de geesten beroerde en de verbeelding prikkelde. Hij was een kampioen van het humanisme, samen met zijn vriend Erasmus, die De lof der zotheid aan hem opdroeg. Als gezant van de Britse koning Hendrik VIII bezocht hij de Lage Landen. Later werd hij Hendriks rechterhand en strekte zijn politieke invloed zich uit over heel Europa. More, die weinig uren slaap nodig had, was ook geleerde en schrijver. In de beruchte satire Utopia, over de niet-bestaande ideale eilandstaat, leverde hij commentaar op het reilen en zeilen in Europa. Toen Hendrik VIII wilde scheiden van zijn vrouw Catharina van Aragon, die hem zes dochters had geschonken ma
Thomas More
Portretten
Portret van Thomas More Hij wijst op een opgerold vel papier dat hij in zijn hand houdt. In de marge de naam van de geportretteerde en een vijfregelig onderschrift in het Latijn. meer
Portret van Thomas More Portret van Thomas More, de Engelse humanist en staatssecretaris. Buste naar rechts. De prent heeft een Latijns onderschrift meer
Portret van Thomas More Portret van Thomas More ten halven lijve in driekwart met hoofddeksel en mantel met bontkraag. Over de kraag hangt een ketting met daaraan een Tudor roos. In de ovale meer
Portret van Thomas More Thomas More, humanist en Lord Chancellor van Engeland gedurende de vroege regeringsperiode van Hendrik VIII. Zijn wapenschild staat onder het portret. De prent heeft als meer
Was Thomas More () wel een humanist? Erasmus, lange tijd zijn vriend, had er zo zijn twijfels over, en na lezing van de biografie van Thomas More door Peter Ackroyd kan ik Erasmus alleen maar bijvallen. More stond weliswaar al met één been in de moderne tijd, maar hij raakte niet los van de intrinsiek middeleeuwse kijk op het leven, op kerk en staat, op hiërarchie. Het is de ironie van de geschiedenis dat zijn onwrikbaar vasthouden aan law and order More letterlijk zijn hoofd zou kosten.
Peter Ackroyd begint zijn biografie met een uiterst sensibele, haast tastbare beschrijving van de doop van de boreling Thomas, een gebeurtenis zwanger van rituelen, verbale bezweringen, gezangen, decorum, duiveluitdrijving en zalvende plichtpleging. De katholieke kerk op zijn barokst. Immers, ‘de vrucht der zonde ‘ (!) moest worden gereinigd tot een ‘zoon van de vreugde.’ Ackroyd besluit dit prachtig galmende eerste hoofdstuk: ‘Dit is de laatvijftiende-eeuwse wereld waarin Thomas More met het doopsel zijn intrede deed.’ Het moge duidelijk zijn: More kwam ter wereld in een katholiek milieu in een door en door katholiek land, even doorleefd katholiek, zo niet katholieker dan Spanje en Italië. Die kennis is belangrijk om de principiële houding van de oudere More te begrijpen.
Thomas groeide o