Johnny cash vermogen
Johnny Cash
Met zijn eigen, uit duizenden herkenbare stijl, een mengeling van country, folk, blues, gospel en rock die men tegenwoordig americana zou noemen, heeft Johnny Cash gedurende zijn imposante, bijna vijftig jaar omspannende carrière een geheel eigen plaats veroverd in de muziekwereld. De muziek van Cash is een genre op zich geworden, geworteld in de traditionele Amerikaanse muziek, schatplichtig aan Hank Williams en de Carter Family, en verwant aan grootheden als Merle Haggard, Waylon Jennings en Willie Nelson. Cash’ donkerbruine stemgeluid, zijn veelal licht cynische teksten en zijn innemend lichte southern drawl deden de rest.
Johnny Cash is een zoon van Kingsland, in de zuidelijke staat Arkansas. Toen hij 3 jaar oud was verhuisden zijn ouders naar Dyess, ongeveer honderd kilometer ten noorden van Nashville in de staat Tenessee. Dat Nashville, waar de radio tegenwoordig zijn platen maar mondjesmaat draait, van grote invloed was op de jonge Johnny, kwam al op twaalfjarige leeftijd tot uiting, toen hij zijn eigen liedjes ging schrijven. Al tijdens zijn middelbare school-periode zong hij zijn repertoire voor de lokale radio, en nadat hij zijn diploma had gehaald verhuisde hij, zoals zoveel jongens in die tijd, naar Detroit, Michigan om in de destijds bloeien
Johnny Cash
‘Geweldige biografie. De totale Cash.’
Matthijs van Nieuwkerk in DWDD
In de veelgeprezen en complete biografie van Johnny Cash vertelt Robert Hilburn het onverbloemde verhaal van een van de grootste sterren van de rock-’n-roll. De veelbewogen carrière van Cash startte bij Sun Records, met Elvis Presley en Jerry Lee Lewis, en eindigde in met de dappere, ontroerende video ‘Hurt’, het laatste muzikale hoogtepunt van de dan jarige Cash. Een leven vol successen, mijlpalen, prijzen, maar ook een leven met grote teleurstellingen, drugs, tegenslagen en verdriet.
‘In een evenwichtige biografie komen alle kanten van de countryzanger Johnny Cash aan bod. Schrijver Robert Hilburn haalt wat mythes onderuit, zonder dat het grote verhaal van diens volle leven eronder lijdt. Hij schrijft met afstand, maar vanuit liefde.’ Jan Donkers’ keus voor boek van het jaar in NRC Handelsblad
‘Johnny Cash is een geslaagde biografie. […] Hilburn vertelt het verhaal van Johnny Cash in een heel directe vorm. Steeds op de huid van de hoofdpersoon; en vaak ook “in diens hoofd”: door te vertellen wat Johnny zelf dacht en voelde. Door deze aanpak verveelt het boek geen moment.’ de Volkskrant
‘Hilburn heeft een briljant verhaal geschreven over een nog briljantere songwriter met al z’
Johnny Cash, de Amerikaanse zondaar
Columbo, aflevering 7 van het derde seizoen. Johnny Cash speelt de bad guy die de moord op zijn veeleisende, jaloerse vrouw op een vliegtuigongeluk wil doen lijken. Nou ja, bad guy? De gospelzanger, gelovig als hij is, wordt door een kwaad geweten geplaagd. Wanneer Columbo hem eindelijk ontmaskert, zegt hij: “I am glad it&#;s over.”
“Listen, any man who can sing like that can’t be that bad”, antwoordt Columbo.
De rol van Tommy Brown was Johnny Cash op het lijf geschreven. In heel zijn doen en laten vertolkte Cash de man in het zwart, die gebukt ging onder de verzoekingen van het leven, maar die na een zondeval er ook alles aan deed om weer op het rechte pad te komen. Geen verleiding was hem vreemd. In zijn autobiografie uit maakte Cash geen geheim van zijn drugsverslaving en heeft hij het uitgebreid over zijn eerste huwelijk met Vivian Liberto, dat spaak liep en hem aan de rand van de mentale afgrond bracht. Hij kon zich moeiteloos identificeren met de drop-outs van Folsom State Prison, voor wie hij in op eigen initiatief belangeloos optrad. Cash had net zo goed één van hen kunnen zijn, hij was alleen op het rechte pad gebleven om zijn lief niet te verliezen. “Because you&#;re mine, I walk the line.” June Carter bracht licht aan het
me daarvan leverde een van zijn beroemdste lp's op. Daarmee volgt het boek grofweg dezelfde lijn als de niet onaardige film Walk the Line (James Mangold, ). Daarin vormt het Folsom Prisonconcert eveneens de rode draad en de climax. Kleist volgt hetzelfde patroon, maar hij laat zijn boek eindigen met een uitgebreid hoofdstuk dat zich aan het einde van Cash' leven afspeelt. In de pagina's daarvóór wordt het leven van Cash min of meer chronologisch verteld, van zijn moeilijke jeugd via zijn opkomst in de jaren vijftig en de daaropvolgende excessen met drank en drugs tot zijn ‘redding’ door June Carter en zijn hervonden geloof.
Parallel hieraan staat Kleist uitgebreid stil bij het verhaal van Glen Sherley. Deze countryzanger was een grote fan van Cash en zat in in Folsom Prison een gevangenisstraf uit. Toen hij hoorde dat zijn idool in de gevangenis zou optreden speelde hij Cash een door hem geschreven liedje (‘Greystone Chapel’) toe. Groot was zijn verrassing toen Cash dat tijdens zijn concert speelde. Het verhaal van Glen Sherley is om verschillende redenen relevant. Allereerst geeft 't het concert in Folsom Prison meer diepte. Daarnaast lijkt Sherley in een aantal opzichten een spiegelbeeld van Cash. Als die geen uitlaatklep had gevonden