Hans verhagen helmond

Gedicht gedacht

 

Poëzie is niet alleen om te lezen, maar ook om ermee te leven
Gerrit Kouwenaar


Een rubriek met gedachten over gedichten. Met, sinds najaar , bijna tien jaar achtereen
dagelijks een nieuwe bijdrage: een gedicht en mijn toelichting daarop.
Voorjaar  verwijder ik de inmiddels meer dan drieduizend afleveringen en begin
opnieuw. ‘Klassieke’ gedichten keren terug, maar met nieuwe(re) gedachten daarover;
daarnaast blijft er natuurlijk ruimte voor pas ontdekte bundels en dichters.
Een niet meer dagelijkse, maar wekelijkse rubriek. Met een weekgedicht dus – ook in
figuurlijke betekenis, want ik houd van poëzie die week maakt, die raakt.
Mijn levensmotto is immers dat ik onderweg ben om mooie dingen aan te raken. 


Poëzie is alledaags in die zin dat zij voor iedere dag is
Carol Ann Duffy



Ga rechtsreeks naar de inhoudsopgave.


Verhagen, Hans Pieter

Nederlands dichter en journalist (Vlissingen ). Volgde een opleiding in de muziek en in de journalistiek. Werkte voor het Algemeen Dagblad en de Haagse Post. Was medewerker aan televisieprogramma's van de vpro, o.m. Hoepla en Het gat van Nederland.

Als dichter was Verhagen mederedacteur van de neorealistische tijdschriften Gard Sivik en De Nieuwe Stijl. In zijn eerste cyclische bundel, Rozen & motoren (), neemt hij afstand van de experimentele poëzie van de Vijftigers. De nadruk ligt bij hem op de combinatie van het onpoëtische en het romantische, zoals dat uit de titel spreekt. In zijn geserreerde, compacte verzen maakt hij gebruik van een weinig poëtische terminologie, vaak ontleend aan de techniek, waardoor deze het karakter krijgen van de `ready made'. Dat geldt ook voor zijn bundel Sterren cirkels bellen (), waarin bovendien vervreemding en de korte, soms verbroken zinsbouw opvallende elementen zijn.

In zijn derde bundel poëzie, Duizenden zonsondergangen (), blijkt Verhagen zich ontwikkeld te hebben tot een veel romantischer dichter. De thematiek sluit aan bij de traditie (liefde, moederschap, verlies) en ook de zinsbouw is traditioneler (de g

biografie: Hans Verhagen

Nederlands dichter en journalist (Vlissingen - Amsterdam ).

Hij volgde een opleiding in de muziek en in de journalistiek. Werkte voor het Algemeen Dagblad en de Haagse Post. Was medewerker aan televisieprogramma's van de VPRO, o.m. Hoepla en Het gat van Nederland.

Als dichter was Verhagen mederedacteur van de neorealistische tijdschriften Gard Sivik en De Nieuwe Stijl. In zijn eerste cyclische bundel, Rozen & motoren (), neemt hij afstand van de experimentele poëzie van de Vijftigers. De nadruk ligt bij hem op de combinatie van het onpoëtische en het romantische, zoals dat uit de titel spreekt. In zijn geserreerde, compacte verzen maakt hij gebruik van een weinig poëtische terminologie, vaak ontleend aan de techniek, waardoor deze het karakter krijgen van de `ready made'. Dat geldt ook voor zijn bundel Sterren cirkels bellen (), waarin bovendien vervreemding en de korte, soms verbroken zinsbouw opvallende elementen zijn.

In zijn derde bundel poëzie, Duizenden zonsondergangen (), blijkt Verhagen zich ontwikkeld te hebben tot een veel romantischer dichter. De thematiek sluit aan bij de traditie (liefde, moederschap, verlies) en ook de zinsbouw is traditioneler (de grammaticale volzin). Bovendien zijn er tal van a

Middelburg & Mensen
Middelburgers en buitenlui, kom en lees. De stad Middelburg wordt meer en meer een poëtische stad. Op de zonnige zondagmiddag van 28 oktober werden twee nieuwe gevelgedichten gepresenteerd, nummer 13 en 14 op rij,dit in het kader van het poëzieproject Sprekende Gevels. Als bindend element voor de poëzie-route geldt het thema Zee & Land & Mensen. Beide gedichten, aan weerszijden van de gracht spelen daar mooi op in.
De gedichten zijn ditmaal van Juul Kortekaas en Hans Verhagen. De Middelburgse Juul verrast de inwoners van de stad met een fragment uit haar nog niet gepubliceerde gedicht &#;Middelburg&#;, het fragment heeft als titel &#;Avond&#;.
Het gedicht &#;Mensen&#; van Hans Verhagen is te vinden in zijn vroege bundel Rozen & Motoren (). Het is een fragment uit de gedichtencyclus Hans Verhagen & Zn. In deze bundel is ook een reeks over Zeeland te vinden, daarover straks meer. Met alle respect voor beeldend kunstenaar Juul, die aan het prille begin staat van een veelbelovend dichterschap, wil ik hier verder aandacht vestigen op Hans Verhagen, een markant dichter die al bijna een halve eeuw (!) woorden zoekt en vindt voor wat hem beweegt en verwondert.

Maar eerst dit: vast onderdeel bij de presentatie va

Hans Verhagen ()

Verhagens gedichten nemen onverwachte wendingen waardoor hij zijn lezers steeds weer weet te verrassen. Dit doet hij soms door aan het eind van het gedicht het punt waarvan de lezer dacht dat hij het wilde maken, in één zin onderuit te halen. Of door in een paar woorden de suggestie van spot te wekken, waardoor de lezer de neiging krijgt het hele gedicht als spot of zelfspot op te vatten.

Gedichten die op het eerste gezicht makkelijk te interpreteren lijken, blijken na herlezen meerdere dubbele bodems te bevatten. Hierdoor bieden ze altijd stof tot nadenken en worden ze niet snel weer vergeten.

Vanwege zijn veelkleurigheid is de dichter in de literatuurkritiek meermaals vergeleken met een kameleon.

Vanaf Verhagens eerste bundel is de tijdsgeest vaak prominent aanwezig, van de vroege jaren zestig tot in de eenentwintigste eeuw. De opkomst van de televisie; speed en cocaïne; de Koude Oorlog; de groei van een welvarende consumptiemaatschappij; terroristische aanslagen. De weergave van de maatschappelijke ontwikkelingen en gebeurtenissen ontwikkelt van een waarnemend karakter in zijn vroege gedichten via wat persoonlijkere poëzie tot een sterk geëngageerd karakter in zijn latere gedichten. Mede voor die maatschappelijke betrokkenheid besloot de jury van de P.C